Mula sa isang senior foreigner na nagtatrabaho sa isang construction company
isang bagay

Ang pinakamagandang bagay tungkol sa pagtatrabaho sa Japan ngayon ay ang pagkakaroon ng napakaraming kaibigan.
Nagtatrabaho ako sa isang taga-Indonesia din, kaya tinutulungan namin ang isa't isa kapag may hindi kami naiintindihan tungkol sa trabaho.

Dumating na rin sa Japan ang aking kambal na kapatid at nagtatrabaho bilang mga welder sa Hitachi City, Ibaraki Prefecture.
Sila ay mabuting magkaibigan at madalas silang nakikipag-ugnayan, nag-uusap tungkol sa kanilang mga problema at naghihikayat sa isa't isa, kaya't sila ay aliw sa isa't isa.

Ang badminton ay isang sikat na sport sa Indonesia, at nilalaro ko ito bilang isang libangan.
May mga tao sa Japan na naglalaro rin ng badminton, at nagsasama-sama kami pagkatapos ng trabaho o tuwing weekend para mag-ensayo ng badminton.
Dahil dito, mas marami akong naging kaibigang Hapon at napakasaya ko.

Ang Indonesia at Japan ay may magkaibang kaugalian at kultura.
Ang unang bagay na ikinagulat ko pagdating ko sa Japan ay ang mga palikuran. Sa Indonesia, naghuhugas kami ng tubig, pero sa Japan ay karaniwang nagpupunas ng papel, kaya natagalan akong masanay.
Kasalukuyan akong gumagamit ng Washlet.

Napakabait ng CEO at ipinapaliwanag niya ang trabaho sa paraang madaling maunawaan.
Nang sabihin ko sa kanya na mahilig ako sa pagsasayaw, dinala niya ako sa isang dance club. Napakasaya ng pagsasayaw na magkasama at naging napakagandang alaala para sa akin.

Sa aking mga araw na walang pasok, nasisiyahan akong magbisikleta at bumisita sa ibang prefecture upang magbabad sa mga hot spring.
Mahilig din ako sa mga motorsiklo, at pangarap kong makabalik sa Indonesia at magbukas ng tindahan ng motorsiklo.
Gusto kong magtrabaho sa Japan ng ilang sandali pa at makaipon ng pera.

Bago ako pumunta sa Japan, nagtrabaho ako sa construction sa Africa sa loob ng pitong taon. Kung ikukumpara sa China o Africa, maraming tao sa Japan ang namumuhay nang maayos, maraming sasakyan at tren, at napakadaling tirahan.

Ang paraan ng paggawa sa Japan ay iba sa ibang mga bansa, at may malinaw na mga patakaran. Mahirap tandaan ang mga patakaran, ngunit tinutulungan tayo nitong magtrabaho nang ligtas. Solid ang mga pension at allowance, at maganda ang working environment.

Ang mga Hapon ay magalang, hindi lamang sa trabaho kundi pati na rin kapag namimili sa isang supermarket, kung saan sasalubungin ka ng mga klerk ng tindahan ng "Good morning" at "Hello." Dahil gusto kong magtrabaho ng matagal sa Japan, nagsumikap ako at nakakuha pa ako ng first-class technician license. Isang araw gusto kong magpatakbo ng sarili kong kumpanya sa bansang ito.

Bago ako pumunta sa Japan, naghanap ako ng impormasyon tungkol sa Japan at Japanese at nalaman kong sila ay "seryoso sa kalikasan" at "mahigpit sa trabaho." Ngunit nang ako ay nagsimulang magtrabaho doon, nalaman ko na ang mga Hapones ay nagtatawanan din at nakikipag-chat sa kanilang mga pahinga at napakasaya na kasama sila.

Ang trabaho ay mahirap sa una, ngunit sa aking pangalawa o ikatlong taon ay nasanay na ako. Gayundin, habang natututo ako sa trabaho, nagsimulang makilala ng aking mga nakatatanda ang aking mga kakayahan, at ngayon ay nasisiyahan ako sa aking trabaho.

Gayunpaman, sa tingin ko ay mahirap ang mga dayalekto. Dahil standard Japanese lang ang natutunan ko, ang Sanuki dialect na ginamit sa Kagawa Prefecture ay binigkas nang napakabilis na halos hindi ko maintindihan. Maaaring tumagal ng ilang oras upang masanay, ngunit kapag naubos mo na ito, huwag mag-alala.

Ang ikinagulat ko pagdating ko sa Japan ay ang pagiging magalang at higpit ng mga Hapones sa oras. Kung ako ay pabaya sa pagbati o dumating nang huli, ako ay mahigpit na pinagagalitan. Ngunit ipinakita nila sa akin kung ano ang gagawin at mabilis kong natutunan ito.

Kumpara sa Vietnam, mas malinis ang tanawin at hangin sa Japan, kaya gusto kong mag-motorbike tour sa mga araw na walang pasok. Nagpunta rin ako sa sikat na Naruto Strait kasama ang aking mga kaibigan, na isang masayang alaala. Ang aking kasalukuyang layunin ay makakuha ng isang malaking lisensya sa motorsiklo at sumakay sa isang Honda na motorsiklo.

Ang pangarap ko balang araw ay bumalik sa Vietnam para magtayo ng bahay at pakasalan ang kasintahang naghihintay sa akin doon. Sa layuning iyon, nais kong magtrabaho nang husto at kumita ng pera sa aking kasalukuyang kumpanya.

Noong una akong dumating sa Japan at nagsimulang magtrabaho, halos wala akong naiintindihan na Japanese. Kaya kapag tinuturuan ako, parang pinapagalitan ako kahit anong sabihin, at sobrang balisa.

Upang mabilis na matuto ng wikang Hapon, gagawa ako ng mga tala ng anumang salitang hindi ko maintindihan kapag nakikipag-usap sa mga Hapones, at pagkatapos ay hahanapin ang mga ito at pag-aralan ang mga ito pagdating ko sa bahay. Sa sandaling nakapagsalita na ako ng kaunti, naiintindihan ko kung ano ang sinasabi sa akin habang nagtatrabaho, na naging mas komportable ako kapag nagtatrabaho ako.

Ngayon ay mayroon na akong specific skills status 2, nakakuha ako ng driver's license at nakabili ng sarili kong sasakyan. Nagmamaneho din ako kapag walang pasok. Ang Japan ay maraming lugar na may magagandang tanawin, kaya mas gusto kong maglakbay doon sa hinaharap.

Hindi ako mahilig mag-aral, kaya nagsimula akong mag-aral ng Japanese sa pamamagitan ng panonood ng YouTube at pakikinig sa musika. Gumugol din ako ng maraming oras sa pakikipag-usap sa mga Hapon sa trabaho.

Kahit na magkamali ako o hindi naiintindihan ang sinasabi ko, patuloy akong nagsasalita, at kapag may nagsabi sa akin, "Maling Hapon iyon," sasabihin sa akin kung ano ang mali doon at pagkatapos. Sa paulit-ulit na paggawa nito, naging napakahusay ng aking Hapon.

Ngayon ay napakasaya ko na maaari akong sumangguni sa mga Hapones tungkol sa anumang bagay. Maaari kong ipahayag ang aking mga opinyon at magpasya kung ano ang gusto kong gawin, kaya masaya at kapakipakinabang ang aking trabaho. Ngayon gusto kong bumili ng bahay sa Japan at magmaneho ng kotse. Sa layuning iyon, gusto kong magtrabaho nang husto at pagbutihin ang aking mga kasanayan.

Ang pamilya ko ang pinakamahalaga sa akin.
Kasalukuyan akong may dalawang anak sa Vietnam. Ako ay nagsusumikap sa Japan upang palakihin ang aking mga anak nang walang anumang kahirapan.

Ang nakapagpasaya sa akin tungkol sa pagtatrabaho sa Japan ay ang paglabas ng inuman kasama ang aking mga nakatatanda at katrabaho sa aking mga araw na walang pasok. Ito ay napaka-relaxing at masaya.
Gustung-gusto ko rin ang pagkaing Hapon at lalo kong inaabangan ang pagpunta sa isang yakiniku restaurant.

Gustung-gusto din ng aking asawa ang tanawin at kultura ng Japan, kaya umaasa kaming mamuhay nang magkasama sa Japan bilang isang pamilya balang araw.
Upang makakuha ng permanenteng paninirahan, kakailanganin mo ring pagbutihin ang iyong mga kasanayan sa trabaho.

Sa layuning iyon, ako ay kasalukuyang nag-aaral upang maging isang Level 1 mounting technician.
Talagang gusto kong maging Specified Skilled Worker No. 2.

Pagdating ko sa Japan, ang una kong ginawa ay mag-aral ng Japanese.
Sa aking mga araw na walang pasok, pupunta ako sa Shibuya o Shinjuku at sumasali sa mga pagtitipon.

Bukod sa mga Vietnamese, nagtipon sa social gathering ang mga tao mula sa iba't ibang bansa, kabilang ang mga Amerikano, Sri Lankan, Filipino, at Thai.
Doon, ang pagsasalita sa iyong sariling wika ay ganap na ipinagbabawal; kailangan mong magsalita ng Japanese. Ito ay mahirap, ngunit ito ay nakatulong sa akin na mapabuti ang aking Hapon.

Gayundin, pagkatapos ng trabaho, pag-uwi ko at kumain ng hapunan, nag-aaral ako gamit ang app.
Anumang mga salitang Hapon na hindi ko maintindihan sa araw na iyon ay isinusulat ko ito sa papel at hahanapin mamaya. Kapag naintindihan ko na ang kahulugan ng isang salita, sinisikap kong sabihin ito sa isang Japanese kinabukasan, o sa mga kaibigan ko sa isang social gathering.

Sa kaso ko, hindi ako madalas gumamit ng text. Ang pagbabasa ng mga salita ay inaantok ako.

Isang kaibigan ko ang nagrekomenda na magtrabaho ako sa Japan. Noong nasa Vietnam ako, naglalaro lang ako araw-araw na walang ginagawa. Ngayon ay maaari na akong kumita ng pera at lumago nang paunti-unti, kaya natutuwa akong nakarating ako sa Japan.

Ang magandang bagay tungkol sa pagtatrabaho sa aking kasalukuyang kumpanya ay ang mga tao sa Japan ay napakabait sa akin. Sa pagtatrabaho at pag-aaral nang sabay-sabay, mas marami akong nagawa. Masaya din ako na maramdaman ko ang sarili kong paglaki. Tumaas na ang suweldo ko, kaya nagsusumikap akong maibalik ang pera sa aking pamilya sa Vietnam.

Sa aking mga araw na walang pasok, tumambay ako at umiinom kasama ang isang Vietnamese na nakatira sa parehong dormitoryo. Ang dormitoryo ay isang bahay at bawat estudyante ay may kanya-kanyang silid. Ang pamumuhay kasama ang mga kaibigan ay mas masaya kaysa mamuhay nang mag-isa dahil maaari kang magsaya araw-araw.

Sa mga araw na walang pasok, lumalabas ako para maglaro. Masaya akong pumunta sa Skytree at Disneyland kasama ang aking mga katrabaho.

Sabay din kaming nag-trip sa Hokkaido. Tuwang-tuwa akong makakita ng snow sa unang pagkakataon, dahil hindi ko ito nakikita sa Vietnam.

Noong nakaraang taon, nagpakasal ako sa isang babaeng nakilala ko sa Japan. Siya rin ay may parehong partikular na mga kasanayan sa status 1, at nakilala ko siya noong inanyayahan ako sa isang party sa bahay ng isang kaibigan.

Ang layunin ko mula ngayon ay magkaroon ng anak at palakihin ito sa Japan. Kasalukuyan akong nagsasaliksik ng iba't ibang paraan upang manganak at magpalaki ng mga bata sa Japan bilang isang partikular na skilled worker. Mayroon akong pamilya sa Vietnam, kaya maaaring bumalik ako doon isang araw, ngunit sa ngayon gusto kong magpatuloy sa paninirahan sa Japan kasama ang aking pamilya sa mahabang panahon.

Dumating ako sa Japan dahil alam ko na ang mga pamamaraan ng plastering ng Japan ay mas advanced kaysa sa China at talagang gusto kong magtrabaho doon. Nang magsimula akong magtrabaho doon, nagulat ako sa kung gaano kaseryoso ang mga tao sa kanilang trabaho at kung paano naiiba ang tapos na produkto kaysa doon sa China.

Sa Japan, ang kamalayan sa kaligtasan ay napakataas, at ang pagkumpleto ng trabaho nang ligtas ay mahalaga. Para sa kadahilanang ito, mahalagang matuto ng Japanese. Madalas akong nakikipag-usap sa mga Hapones, at kapag nakauwi ako at nakatagpo ako ng anumang mga salitang hindi ko maintindihan na may kaugnayan sa trabaho o pang-araw-araw na buhay, hinahanap ko ang mga ito sa isang diksyunaryo. Ang pag-unawa sa Japanese ay magpapadali sa iyong buhay at trabaho, kaya gawin ang iyong makakaya.