Mula sa isang senior foreigner na nagtatrabaho sa isang construction company
isang bagay

Mula sa murang edad, nagkaroon ako ng pagkakataong magtrabaho sa ibang bansa, gumawa ng mga kalsada sa Hawaii at North Africa. Sa mga ito, sa tingin ko ang Japan ang pinakamadaling lugar para magtrabaho.

Ang Japan ay maraming lindol, ngunit ang mga lagusan ng bundok at mga gusali, halimbawa, ay mas malamang na gumuho. Ito ay advanced sa teknolohiya, isang magandang bansa at isang ligtas na lugar upang magtrabaho.

Gayundin, ang kumpanyang pinagtatrabahuhan ko ngayon ay may napakahigpit na mga panuntunan at tinitiyak na ibibigay sa mga empleyado ang lahat ng kailangan nila. Halimbawa, isang lugar na tirahan at mga tool para magtrabaho. Ang Japan ay may mababang antas ng krimen at isang komportableng tirahan. Napakatahimik kaya makakapag-concentrate ka sa trabaho mo. Ito ay isang bansa na irerekomenda ko.

Ang pinakamahirap na bahagi ng aking trabaho ay ang pag-unawa sa Japanese. Kaya pag-uwi ko, nag-aaral ako ng kanji sa pamamagitan ng pagsusulat ng mga ito, o nagsusulat ng mga salita na natutunan ko sa panonood ng TV o YouTube.

Ang aking libangan ay gumuhit, at gumuhit ako ng mabibigat na makinarya at kagamitan gamit ang lapis. Nalaman ko ang mga pangalan ng mga machine na ginamit sa site, kaya sa tingin ko ito ay nakakatulong sa pag-alala sa aking trabaho.

I came from a very poor family and I don't want my children to have the same experience. Kaya naman gusto kong magsumikap sa Japan para mapabuti ang buhay ng aking asawa at mga anak. Siyempre, sinusuportahan din ako ng pamilya ko, na nagbibigay sa akin ng lakas.

Dati akong nagtrabaho sa Africa at Qatar. Sa isang punto, napunta ako sa Japan dahil may mga job openings sa construction industry.

Kung tutuusin, magkaiba ang personalidad at kultura ng mga Hapon at Pilipino. Habang unti-unti kong naiintindihan ang mga personalidad at proseso ng trabaho ng mga Hapones, sinisikap kong kumilos habang isinasaalang-alang kung ano ang inaasahan sa akin.

May mga pagkakataon na mahirap ang trabaho at binibigyan ako ng mahigpit na pagsaway, pero magaan ang pakiramdam ko dahil tinuturuan nila ako ng maigi at inaalagaan hanggang sa huli.

Sa pagiging isang partikular na skilled foreign worker, naayos ko ang aking bahay sa Pilipinas at nakabili ng kotse. Iyon ang nagpapasaya sa akin.

Sa tingin ko ang Japan ay isang mahusay na bansa. Araw-araw kasi may trabaho at maayos naman ang sweldo. Kaya naman ako at ang aking pamilya sa bahay ay mabubuhay. Napakabait ng mga Hapones at laging nandiyan para tulungan ako kapag may problema ako, na malaking tulong.

Gustung-gusto ko ang magandang kalikasan at mahal ko rin ang kultura. Sa aking mga araw na walang pasok, dinadala ako ng aking presidente ng kumpanya sa mga dambana ng Hapon. Pinagdikit ko ang aking mga kamay sa panalangin sa Diyos, at napakasarap sa pakiramdam.

Sa trabaho, natutunan ko kung paano maghanda bago magsimula sa trabaho at ang kahalagahan ng pag-aayos ng mga bagay-bagay. Ang pangarap ko para sa hinaharap ay gamitin ang karanasang natamo ko sa pagtatrabaho sa Japan para bumalik sa Cambodia at magsimula ng sarili kong kumpanya. Gustung-gusto ko ang gawaing civil engineering, kaya gusto kong kumuha ng malakihang proyekto sa konstruksyon na katunggali sa ginagawa ng kasalukuyang kumpanya ko.

May tatlo pang technical intern trainees, kasama ako, sa kasalukuyang kumpanya ko. Nakaramdam ako ng kagaanan dahil alam kong may mga kaibigan ako sa simula pa lang.

Isang taon na ang nakalipas, nagpakasal ako sa isang babaeng Vietnamese na nagtatrabaho sa Japan at ipinakilala sa akin ni Shiriai. Ang aking asawa ay nagtatrabaho sa industriya ng pagmamanupaktura ng mga piyesa ng sasakyan. Malapit nang matapos ang kontrata ng asawa ko kaya babalik muna siya sa Vietnam. May mga anak ako, kaya plano ko ring bumalik sa Vietnam sa loob ng ilang taon.

Ang Okayama, kung saan matatagpuan ang aming kumpanya, ay isang komportableng lugar na may malinis na hangin. Sariwa din ang isda at napakasarap. Lahat ng mga Hapon ay mababait at tinuruan ako ng marami tungkol sa trabaho at buhay. Kaya naman nainlove ako sa Japan.

Pagbalik ko sa Vietnam, gusto kong gamitin ang mga kasanayan at karanasan sa trabaho na nakuha ko sa Japan para magtrabaho sa isang kumpanyang Hapon.

Noong una, mahirap dahil hindi ako nakakaintindi ng Japanese at wala akong kakilala. Pitong taon na ang nakalipas mula noong dumating ako sa Japan, kaya medyo nasanay na ako sa trabaho at buhay dito.

Ang maganda sa pagtatrabaho sa kumpanyang ito ay mababait ang mga kasamahan ko para turuan ako kung paano gawin ang trabaho ko. Pangalawang taon ko na ngayon bilang isang partikular na skilled worker, at tumaas ang suweldo ko. Ang pinakamagandang bagay ay magtrabaho nang husto at makakuha ng magandang suweldo.

Nagulat ako na sa Okayama, ang bayan ay nagiging desyerto sa gabi, na kakaiba sa Vietnam. Pero hindi ako nalulungkot dahil may mga kaibigan akong nakatira sa malapit. Sa aking mga araw na walang pasok, nasisiyahan akong tumambay kasama ang aking mga kaibigan at umiinom ng Japanese beer sa kanilang mga bahay.

Ang pangarap ko ay makabalik sa aking sariling bansa at magsimula ng isang construction company. Sa layuning iyon, ako ay kasalukuyang nagsusumikap upang matutunan ang paraan ng paggawa ng mga bagay sa Hapon.

Pumunta ako sa Japan para kumita ng pera at matutong magtrabaho. Ang panonood ng balita tungkol sa Japan sa Vietnam ay nagparamdam sa akin na mabubuhay ako ng ligtas at magandang buhay doon.

Lahat ng nasa trabaho ay mabait at palakaibigan. May pakialam din ang presidente sa buhay ko. Sa una, maraming bagay ang hindi ko maintindihan, tulad ng kung paano itapon ang basura at mga patakaran sa trapiko, ngunit mabait naman silang magpaliwanag sa akin.

Bilang isang scaffolder, ako ay may tungkulin sa pag-assemble ng scaffolding. Ang mga tuntunin sa industriya ng konstruksiyon ng Japan ay mas mahigpit kaysa sa mga nasa Vietnam. Sa kabilang banda, sa tingin ko ito ay mabuti dahil ito ay nagpapahintulot sa iyo na magtrabaho nang ligtas. Tinuruan din ako ng mga katrabaho ko kung paano gawin ang trabaho ko.

Ang layunin ko ay kumita ng maraming pera at suportahan ang aking pamilya sa Vietnam. Gusto kong magtrabaho nang husto para sa isa pang dalawang taon o higit pa at pagkatapos ay bumalik sa Vietnam.

Narinig ko mula sa mga kaibigan sa parehong bansa na "Ang Japan ay may magagandang tanawin at maraming magagandang lugar," at "Ang mga Hapones ay mababait at magtuturo sa iyo ng kahit ano." Kaya naisip ko na gusto ko ring pumunta doon, at nagpasya na magtrabaho sa Japan.

Ang pinakamasayang alaala ko habang nagtatrabaho sa kasalukuyang kumpanya ko ay ang year-end party. Lahat ng tao mula sa kumpanya ay nagsasama-sama, may party, at naglalaro. Kung nanalo kami, makakatanggap kami ng regalo, kaya nakakatuwa talaga.

Gaya nga ng narinig ko sa mga kaibigan ko, talagang mababait ang mga Hapones at tutulungan ka anumang oras, kaya wala kang dapat ikabahala. Sa inyong lahat na interesadong magtrabaho sa Japan, inaasahan namin ang pakikipagtulungan sa inyo.

Pangarap kong magtrabaho sa Tokyo, ang kabisera ng Japan. Masayang-masaya ako na mamuhay sa lungsod na lagi kong pinapangarap.

Ang kasiyahan ko ngayon ay ang paglalaro ng futsal kasama ang aking mga katrabaho sa aking day off isang beses bawat dalawang linggo. Tuwang-tuwa ako na ginawa ng kumpanya ang aming mga uniporme para sa amin. Nasisiyahan din ako sa pagbisita sa mga estatwa ng Buddhist, at ang pinakakahanga-hangang estatwa na nakita ko sa ngayon ay ang Ushiku Daibutsu sa Ibaraki Prefecture. Ito raw ang pangatlo sa pinakamalaki sa mundo, kaya irerekomenda kong puntahan mo ito at tingnan kahit isang beses.

Sa trabaho, ngayong marami na akong karanasan bilang isang craftsman, nagsusumikap ako bilang isang liaison sa pagitan ng aking mga junior at foremen sa site. Sa hinaharap, gusto kong pakasalan ang aking kasintahan na nakatira sa Japan, kaya gusto kong magpatuloy sa pagtatrabaho sa aking kasalukuyang kumpanya, pagbutihin ang aking mga kasanayan, at dagdagan ang aking kita.

Pagdating ko sa kasalukuyang kumpanya ko, mayroon nang mga senior na kasamahan mula sa Myanmar na nagtatrabaho doon. Napakabait ng aking mga nakatatanda at ipinaliwanag sa akin ang gawain sa paraang madaling maunawaan, na nakakatulong. Hindi ko rin alam ang mga alituntunin ng buhay sa Japan at hindi ako marunong sumakay ng tren, pero itinuro sa akin ng aking mga nakatatanda at ng presidente ang mga bagay na iyon, kaya mabilis akong naka-adapt sa kultura ng Hapon.

Ngayon ay inaabangan ko ang pagpunta sa mga biyahe sa aking mga araw na walang pasok. Ang aking nangungunang rekomendasyon ay puntahan ang Dakilang Buddha. Sa ngayon ay nakapunta na ako sa Kamakura Daibutsu sa Kanagawa Prefecture at sa Ushiku Daibutsu sa Ibaraki Prefecture.

Medyo matamis para sa akin ang Japanese food dahil gusto ko ang maanghang na pagkain sa Myanmar, pero masarap pa rin. Paborito ko ang sukiyaki. Mangyaring subukan ito kung mayroon kang pagkakataon.

Sa totoo lang, naisip ko noong una na mananatili ako sa Japan bilang isang technical intern sa loob ng ilang taon, kumita ng pera, at pagkatapos ay babalik sa Myanmar. Ngunit ngayon, sa katayuan ng mga tinukoy na kasanayan, ang mas maraming pagsisikap na inilalagay mo, mas makikilala ang iyong mga pagsisikap at maaari kang mamuhay ng magandang buhay. Ang Japan ay naging pangalawang bansa ko na ngayon.

Kung maaari, gusto kong maging Specified Skilled Worker No. 2 at dalhin ang aking pamilya sa Japan. Ang pangarap ko ngayon ay manirahan sa Japan kasama ang aking pamilya at magkaroon ng kasiya-siyang buhay.

Umaasa din ako na balang araw ay magdala ng mga Japanese cloth making techniques sa Myanmar. Sa Myanmar, maliban sa mga luxury hotel at apartment, lahat ay pininturahan lamang. Gusto kong gamitin ang mga kasanayang nakuha ko upang makatulong sa pagpapalaganap ng cross-border nang higit pa.

Nang sabihin ko sa aking pamilya na gusto kong pumunta sa Japan, sa una ay tutol sila sa ideya. Gayunpaman, gusto kong maging malaya, kaya hinikayat ko ang aking pamilya na pumunta sa Japan upang matuto ng mga kasanayan. Nagpapasalamat din ako na sinuportahan ako ng pamilya ko sa huli.

Ang unang bagay na naging mahirap para sa akin pagdating ko sa Japan ay ang pag-aaral ng Japanese. Hindi ako madalas mag-aral. Gayunpaman, isusulat ko ang anumang mga bagong salita na narinig ko noong araw na iyon sa isang kuwaderno at hahanapin ang mga kahulugan ng mga ito sa isang diksyunaryo kapag ako ay nasa tren o sa ibang lugar. Sa ganitong paraan, unti-unti akong natuto ng mga salita at kanji.

Ang ikinatuwa ko ay dahil sa aking pag-aaral sa Hapon, nasungkit ko ang pinakamataas na premyo sa isang Japanese speech contest na ginanap ng isang Japanese company. Mahirap ang wikang Hapon, ngunit huwag mag-alala, kung pag-aaralan mo ito ng paunti-unti ay masasalita mo ito.