Mula sa isang senior foreigner na nagtatrabaho sa isang construction company
isang bagay

Pangarap kong magtrabaho sa Tokyo, ang kabisera ng Japan. Masayang-masaya ako na mamuhay sa lungsod na lagi kong pinapangarap.

Ang kasiyahan ko ngayon ay ang paglalaro ng futsal kasama ang aking mga katrabaho sa aking day off isang beses bawat dalawang linggo. Tuwang-tuwa ako na ginawa ng kumpanya ang aming mga uniporme para sa amin. Nasisiyahan din ako sa pagbisita sa mga estatwa ng Buddhist, at ang pinakakahanga-hangang estatwa na nakita ko sa ngayon ay ang Ushiku Daibutsu sa Ibaraki Prefecture. Ito raw ang pangatlo sa pinakamalaki sa mundo, kaya irerekomenda kong puntahan mo ito at tingnan kahit isang beses.

Sa trabaho, ngayong marami na akong karanasan bilang isang craftsman, nagsusumikap ako bilang isang liaison sa pagitan ng aking mga junior at foremen sa site. Sa hinaharap, gusto kong pakasalan ang aking kasintahan na nakatira sa Japan, kaya gusto kong magpatuloy sa pagtatrabaho sa aking kasalukuyang kumpanya, pagbutihin ang aking mga kasanayan, at dagdagan ang aking kita.

Pagdating ko sa kasalukuyang kumpanya ko, mayroon nang mga senior na kasamahan mula sa Myanmar na nagtatrabaho doon. Napakabait ng aking mga nakatatanda at ipinaliwanag sa akin ang gawain sa paraang madaling maunawaan, na nakakatulong. Hindi ko rin alam ang mga alituntunin ng buhay sa Japan at hindi ako marunong sumakay ng tren, pero itinuro sa akin ng aking mga nakatatanda at ng presidente ang mga bagay na iyon, kaya mabilis akong naka-adapt sa kultura ng Hapon.

Ngayon ay inaabangan ko ang pagpunta sa mga biyahe sa aking mga araw na walang pasok. Ang aking nangungunang rekomendasyon ay puntahan ang Dakilang Buddha. Sa ngayon ay nakapunta na ako sa Kamakura Daibutsu sa Kanagawa Prefecture at sa Ushiku Daibutsu sa Ibaraki Prefecture.

Medyo matamis para sa akin ang Japanese food dahil gusto ko ang maanghang na pagkain sa Myanmar, pero masarap pa rin. Paborito ko ang sukiyaki. Mangyaring subukan ito kung mayroon kang pagkakataon.

Sa totoo lang, naisip ko noong una na mananatili ako sa Japan bilang isang technical intern sa loob ng ilang taon, kumita ng pera, at pagkatapos ay babalik sa Myanmar. Ngunit ngayon, sa katayuan ng mga tinukoy na kasanayan, ang mas maraming pagsisikap na inilalagay mo, mas makikilala ang iyong mga pagsisikap at maaari kang mamuhay ng magandang buhay. Ang Japan ay naging pangalawang bansa ko na ngayon.

Kung maaari, gusto kong maging Specified Skilled Worker No. 2 at dalhin ang aking pamilya sa Japan. Ang pangarap ko ngayon ay manirahan sa Japan kasama ang aking pamilya at magkaroon ng kasiya-siyang buhay.

Umaasa din ako na balang araw ay magdala ng mga Japanese cloth making techniques sa Myanmar. Sa Myanmar, maliban sa mga luxury hotel at apartment, lahat ay pininturahan lamang. Gusto kong gamitin ang mga kasanayang nakuha ko upang makatulong sa pagpapalaganap ng cross-border nang higit pa.

Nang sabihin ko sa aking pamilya na gusto kong pumunta sa Japan, sa una ay tutol sila sa ideya. Gayunpaman, gusto kong maging malaya, kaya hinikayat ko ang aking pamilya na pumunta sa Japan upang matuto ng mga kasanayan. Nagpapasalamat din ako na sinuportahan ako ng pamilya ko sa huli.

Ang unang bagay na naging mahirap para sa akin pagdating ko sa Japan ay ang pag-aaral ng Japanese. Hindi ako madalas mag-aral. Gayunpaman, isusulat ko ang anumang mga bagong salita na narinig ko noong araw na iyon sa isang kuwaderno at hahanapin ang mga kahulugan ng mga ito sa isang diksyunaryo kapag ako ay nasa tren o sa ibang lugar. Sa ganitong paraan, unti-unti akong natuto ng mga salita at kanji.

Ang ikinatuwa ko ay dahil sa aking pag-aaral sa Hapon, nasungkit ko ang pinakamataas na premyo sa isang Japanese speech contest na ginanap ng isang Japanese company. Mahirap ang wikang Hapon, ngunit huwag mag-alala, kung pag-aaralan mo ito ng paunti-unti ay masasalita mo ito.

Ako ay nagtatrabaho bilang isang plasterer mula noong ako ay 17 taong gulang. Noong nasa China ako, nabalitaan ko na ang Japan ay may advanced construction technology, kaya gusto kong maranasan ito at gawin itong sarili ko, kaya pumunta ako sa Japan. Noong nagsimula na talaga akong magtrabaho doon, nalaman ko na ang mga tool at materyales na ginamit ay iba sa China, na naging learning experience.

The CEO is a really nice guy and I feel he cares about me. Sa kasagsagan ng pandemya ng coronavirus, binigyan nila kami ng mga maskara at disinfectant, at tinitiyak na alam namin ang aming kalusugan, na lubhang nakakatulong. Salamat dito, hindi pa ako nahawa ng coronavirus.

Taon-taon ay tumatanggap kami ng mga kabataang technical trainees mula sa China at Indonesia, kaya ginagawa namin ang aming makakaya upang maging isang magandang huwaran para sa kanila. Kung makapagbibigay ako ng ilang payo sa mga taong pupunta sa Japan, ito ay ang pag-aaral ng kaunting Japanese. Kung patuloy kang magsisikap sa Japan, tiyak na makikilala ka. Good luck!

Isa sa mga dahilan kung bakit matagal akong nagtatrabaho sa aking kasalukuyang pinagtatrabahuan ay ang mga nakatatanda na nagturo sa akin ng trabaho ay napakabait. Sa mga kompanya ng konstruksiyon ng Tsino, kung minsan ay sumisigaw o sumisigaw ang mga manggagawa kapag nagtuturo sa iba kung paano gawin ang kanilang mga trabaho. Gayunpaman, hindi ito ang kaso sa Japan, ang mga tao ay kalmado at madaling makipagtulungan sa kanila.

Gayundin, masuwerte ako na halos naiintindihan ko ang kahulugan dahil ginagamit ang kanji sa Japan. Sa partikular, sa industriya ng konstruksiyon, may mga karatula sa mga construction site na nagsasabi ng mga bagay tulad ng "kaligtasan muna" at "panganib," kaya alam ng mga tao kung saan sila kailangang mag-ingat. Nagpapasalamat ako na umiral ang kanji para tulungan akong magtrabaho nang ligtas.

Nakilala ang kanyang pagsusumikap nang siya ay gawaran ng Outstanding Foreign Construction Worker Award noong 2020. Dagdag pa rito, sa 2022, ako ang magiging pangalawang tao sa bansa na magiging Specified Skilled Worker No. 2. Papayagan ka rin nitong imbitahan ang iyong pamilya sa Japan. Ito ay posible lamang salamat sa suporta ng kumpanya. Talagang pinahahalagahan ko ito.

Ang babait talaga ng mga tao sa kumpanya sa akin. Minsan, nang magkasakit ang aking kapamilya sa China, sinabi sa akin ng bise presidente, "Kung nahihirapan ka sa pananalapi, ipaalam mo lang sa amin at papahiram kami ng pera." Laking pasasalamat ko.

Siya ay naging Specified Skilled Worker (Specified Skills Type 2) para maimbitahan niya ang kanyang asawa, 10​-anyos na anak na lalaki, at 18-year-old na anak na babae na tumira sa kanya sa Japan. Noon pa man ay gustong manirahan ng aking pamilya sa Japan, kaya't sa wakas ay natupad na ang pangarap na ito.

Sobrang saya ng trabaho ko. Ang pinaghirapan ko ngayon ay ang pagkuha ng aking malaking lisensya sa sasakyan. Naipasa ko ang medium-sized na lisensya ng sasakyan sa unang pagsubok at nakakuha ako ng 96 puntos sa 100. Susubukan kong ipasa ito sa unang pagsubok muli!

Ang mga senior member ng kumpanya ay pawang mga propesyonal sa concrete pumping. Noong una akong dumating sa Japan, tinulungan ako ng mga nakatatanda ko sa mahirap na trabaho. Sa ibang pagkakataon, tinulungan pa nila ako sa mahihirap na gawain. Naantig ako sa kabaitang iyon.

Pinili ko ang concrete pumping sa loob ng construction industry dahil kawili-wili ang gawaing kasangkot. Nararamdaman ko ang isang mahusay na pakiramdam ng tagumpay kapag pinapatakbo ko ang mga bomba at makina. Isa sa mga atraksyon ng trabahong ito ay kapag natutunan mo ang isang bagong kasanayan, magagawa mo ang mga bagong gawain, na ginagawang mas kasiya-siya ang iyong trabaho.

Nakuha ko ang status ng paninirahan ng Specified Skilled Worker No. 2 para dalhin ang aking pamilya mula sa China sa Japan. Mayroon akong dalawang maliliit na anak at ang layunin ko ngayon ay makasama sila, kaya gusto kong mangyari iyon sa lalong madaling panahon.

Mayroon akong asawa at anak sa China, at pumunta ako sa Japan upang mapabuti ang buhay ng aking pamilya. Bata pa ang anak ko nang dumating siya sa Japan, pero ngayon ay high school student na siya at nagsisikap na mag-aral para sa kanyang entrance exams. Ngayong nabigyan na ako ng Specified Skills Status No. 2, masaya ako na maaari na akong manirahan sa Japan kasama ang aking pamilya sa China.

Salamat sa gawaing itinuro sa akin ng aking mga nakatatandang kasamahan, magagawa ko na ngayon ang anumang bagay. Noong una akong sumali sa kumpanya, pinapatayo ako ng aking senior na kasamahan sa tabi niya at ipapakita kung paano ito gagawin sa harap ko. Mabagal niyang ipinapaliwanag ang mga bagay-bagay para madaling maunawaan, at sinisikap kong tularan ang kaniyang halimbawa at tinuruan ang aking mga junior sa parehong paraan.

Hindi pa ako nakaranas ng anumang diskriminasyon sa trabaho dahil ako ay Chinese. Pagkatapos kong magtrabaho nang husto at maging foreman, nagsimulang magtiwala sa akin ang supervisor ng site at iba pang mga tao sa kumpanya, at mas naging madali ang trabaho ko. Sa ngayon, gusto ko pang mag-aral ng Japanese at pagbutihin ang aking kakayahan sa pagbabasa at pagsusulat.

Ang Japan ay tahimik at maganda. Sa ibang bansa, napakalakas ng ingay ng lungsod.
Sa tingin ko ang Japan ay isang magandang kapaligiran para sa pagpapalaki ng mga bata. Gusto kong magpatuloy sa pagtatrabaho sa Japan at dalhin ang aking pamilya dito.
Ngayon ay patuloy akong nakikipag-ugnayan sa aking dalawang anak na lalaki (edad 6 at 5) araw-araw sa pamamagitan ng Facebook at mga video call.

Lahat ng tao sa kumpanya ay mabait sa akin.
Magandang teamwork yan. Masaya ang lahat na magtrabaho doon, kaya masaya na magtrabaho kasama sila.
Madalas akong kausapin ng presidente at mga department head. Nasasanay ka na ba sa Japan? O, okay ba ang trabaho mo? O kaya naman.

Ang aking kasalukuyang layunin ay makuha ang aking lisensya sa pagmamaneho sa katapusan ng taong ito.
Pagkatapos, sa loob ng ilang taon, gusto kong bumili ng Mazda at magmaneho sa lugar ng trabaho.

Pagkatapos magtapos ng hayskul, dumalo ako sa mga klase ng wikang Hapon sa nagpadalang ahensya sa loob ng isang taon. Pero sa totoo lang, pagkatapos pumunta sa Japan,
Nagamit ko ang Nihongo sa pamamagitan ng aking trabaho at pang-araw-araw na buhay.
Ang layunin ko ngayon ay makapasa sa pagsusulit sa N2 Japanese language. Ang aking libangan ay ang paglalaro ng mga laro sa PC at paggamit ng voice chat sa mga Hapones upang mapabuti ang aking Hapones.

Ang aking amo at mga nakatatanda ay gumagawa ng perpektong trabaho. Ito ay magalang at lubos na natapos. Hindi ko pa kaya, pero nag-aaral ako para makarating doon.
Malapit na din ang kapatid ko sa Japan. Dahil sa epekto ng coronavirus, matagal na kaming hindi nakakapunta sa Japan, ngunit sa wakas ay nakapagtulungan na kami.

Sa trabaho, hindi ako nadidiskrimina dahil ako ay isang dayuhan at tinatrato ako ng katulad ng mga Hapones. Maaari ka ring magpahinga. Ang nilalaman ng trabaho ay pareho. Kaya kapag nagtatrabaho ako, parang Japanese ako sa puso.

Ang pagtatrabaho dito ay nagpapahintulot sa akin na ipadala ang aking mga anak sa kolehiyo. maraming salamat po. Kaya naman gusto kong pagbutihin ang Japanese ko at ang trabaho ko para matapos ko ang trabaho ko mag-isa.

Patuloy akong nakikipag-ugnayan sa aking pamilya sa Pilipinas sa pamamagitan ng Facebook Messenger at mga video call. "Alam kong medyo malungkot para sa iyo, ngunit ginagawa ni Daddy ang kanyang makakaya, kaya mangyaring maghintay ng kaunti pa!" sabi niya.