Mula sa isang senior foreigner na nagtatrabaho sa isang construction company
isang bagay

Dumating ako sa Japan noong 2019 at naging Specified Skilled Worker No. 1 noong 2022.
Nakita ko ang cherry blossoms at Mt. Fuji sa TV at naisip ko, "Gusto kong pumunta ng Japan!" Iyon ang dahilan kung bakit ako nagsimulang magtrabaho sa aking kasalukuyang kumpanya.

Mahirap ang Japanese, pero sinusubukan kong matutunan ang mga salita sa pamamagitan ng panonood ng anime.
Ang paborito kong anime ay One Piece, Naruto, at Captain Tsubasa.
Hindi ako magaling mag-aral, pero kung mahilig ako sa anime kaya kong ipagpatuloy, kaya inirerekomenda ko ito.

Gustung-gusto namin ang soccer, at sa aming mga araw na walang pasok lahat kami ay nagsasama-sama at nagsasanay.
Ang aking paboritong koponan ay ang Real Madrid at ako ay isang malaking tagahanga ni Ronaldo.
Sa ngayon ay nagsasanay pa lang ako, ngunit gusto kong maglaro sa hinaharap.
Kung gusto mo, gusto mo bang sumama at makipaglaro sa akin ng soccer sa Japan?

Mahigit 10 taon na ako sa Japan.
Nagtrabaho din ako sa pagtatayo ng rebar sa China, at ang mga uri ng rebar na ginamit ay iba sa China at Japan. Kinailangan kong pag-aralan muli ang mga pangalan, ngunit ang gawain ay halos pareho kaya hindi ito masyadong mahirap.

Ang maganda sa pagiging specified skills worker ay mas mataas ang suweldo ko kaysa sa isang technical intern trainee at matututo ako ng mga advanced na kasanayan.
Ang aking amo at mga katrabaho ay lubos na sumusuporta sa aking trabaho, pang-araw-araw na buhay, at pag-aaral ng wikang Hapon, kaya nabubuhay ako ng napakakomportableng buhay.

Dahil ang Japanese ay gumagamit ng kanji, sa tingin ko ay madali para sa mga Chinese na magbasa at magsulat. Naipasa ko ang first-class technician exam dahil sa tulong ng presidente sa pag-aaral.
Ang aking susunod na layunin ay maging isang Specified Skilled Worker No. 2.

Dumating ako sa Japan dahil gusto kong malaman kung paano nagtatrabaho ang mga Hapon.
Nagsimula ang lahat noong ako ay 17 taong gulang at narinig ang tungkol sa Japan mula sa isang kaibigan. Natupad namin ang pangarap na pinagsaluhan namin na magsama sa Japan.

Araw-araw akong nakikipag-usap sa aking pamilya sa Indonesia sa telepono.
Sinusuportahan nila ang aking trabaho sa Japan, at kahit na mahirap ang mga bagay sa trabaho, ginagawa ko ang lahat ng aking makakaya sa pag-iisip tungkol sa aking pamilya.

Ang pinakamasayang alaala ko sa trabaho ay noong, noong nagsimula pa lang akong magtrabaho, mabait na tinuruan ako ng aking mga senior na kasamahan hanggang sa magawa ko ang trabaho.
Sa tuwing may hindi ko naiintindihan, ipinapaliwanag niya sa akin sa napakadaling maunawaang paraan, na sinasabing, "Agus, kapag ginawa mo ito, pagkatapos ay gawin mo ito," kaya't napag-aralan ko na ang mga pangunahing kaalaman sa trabaho.

Sa Indonesia, maraming tao ang naghahangad na magtrabaho sa Japan.
Isa ako sa kanila, at matagal ko nang gustong manirahan at magtrabaho sa Japan balang araw.
Masaya ako na natupad ang pangarap na ito.

Maayos ang takbo ng trabaho at kasama ako sa pagtatayo ng 38-palapag na gusali sa Tokyo.
Nagtrabaho kami nang husto, natutunan ang lahat mula sa pagtali sa rebar hanggang sa pag-assemble ng mga slab.
Ipinagmamalaki kong nakasama ako sa ganoong kalaking proyekto, at sa tingin ko ay masaya rin ang aking pamilya.

Sa aking mga araw na walang pasok, pumunta ako sa Shibuya o Shinjuku para kumain.
Nakapunta na rin ako sa Osaka at Nagoya, at ang pinaka saya ko sa ngayon ay ang Universal Studios Japan.
Napakasaya ng mga roller coaster, hinihikayat ko ang lahat na subukan ang mga ito.

Ang pinakamagandang bagay tungkol sa pagtatrabaho sa Japan ngayon ay ang pagkakaroon ng napakaraming kaibigan.
Nagtatrabaho ako sa isang taga-Indonesia din, kaya tinutulungan namin ang isa't isa kapag may hindi kami naiintindihan tungkol sa trabaho.

Dumating na rin sa Japan ang aking kambal na kapatid at nagtatrabaho bilang mga welder sa Hitachi City, Ibaraki Prefecture.
Sila ay mabuting magkaibigan at madalas silang nakikipag-ugnayan, nag-uusap tungkol sa kanilang mga problema at naghihikayat sa isa't isa, kaya't sila ay aliw sa isa't isa.

Ang badminton ay isang sikat na sport sa Indonesia, at nilalaro ko ito bilang isang libangan.
May mga tao sa Japan na naglalaro rin ng badminton, at nagsasama-sama kami pagkatapos ng trabaho o tuwing weekend para mag-ensayo ng badminton.
Dahil dito, mas marami akong naging kaibigang Hapon at napakasaya ko.

Ang Indonesia at Japan ay may magkaibang kaugalian at kultura.
Ang unang bagay na ikinagulat ko pagdating ko sa Japan ay ang mga palikuran. Sa Indonesia, naghuhugas kami ng tubig, pero sa Japan ay karaniwang nagpupunas ng papel, kaya natagalan akong masanay.
Kasalukuyan akong gumagamit ng Washlet.

Napakabait ng CEO at ipinapaliwanag niya ang trabaho sa paraang madaling maunawaan.
Nang sabihin ko sa kanya na mahilig ako sa pagsasayaw, dinala niya ako sa isang dance club. Napakasaya ng pagsasayaw na magkasama at naging napakagandang alaala para sa akin.

Sa aking mga araw na walang pasok, nasisiyahan akong magbisikleta at bumisita sa ibang prefecture upang magbabad sa mga hot spring.
Mahilig din ako sa mga motorsiklo, at pangarap kong makabalik sa Indonesia at magbukas ng tindahan ng motorsiklo.
Gusto kong magtrabaho sa Japan ng ilang sandali pa at makaipon ng pera.

Bago ako pumunta sa Japan, nagtrabaho ako sa construction sa Africa sa loob ng pitong taon. Kung ikukumpara sa China o Africa, maraming tao sa Japan ang namumuhay nang maayos, maraming sasakyan at tren, at napakadaling tirahan.

Ang paraan ng paggawa sa Japan ay iba sa ibang mga bansa, at may malinaw na mga patakaran. Mahirap tandaan ang mga patakaran, ngunit tinutulungan tayo nitong magtrabaho nang ligtas. Solid ang mga pension at allowance, at maganda ang working environment.

Ang mga Hapon ay magalang, hindi lamang sa trabaho kundi pati na rin kapag namimili sa isang supermarket, kung saan sasalubungin ka ng mga klerk ng tindahan ng "Good morning" at "Hello." Dahil gusto kong magtrabaho ng matagal sa Japan, nagsumikap ako at nakakuha pa ako ng first-class technician license. Isang araw gusto kong magpatakbo ng sarili kong kumpanya sa bansang ito.

Bago ako pumunta sa Japan, naghanap ako ng impormasyon tungkol sa Japan at Japanese at nalaman kong sila ay "seryoso sa kalikasan" at "mahigpit sa trabaho." Ngunit nang ako ay nagsimulang magtrabaho doon, nalaman ko na ang mga Hapones ay nagtatawanan din at nakikipag-chat sa kanilang mga pahinga at napakasaya na kasama sila.

Ang trabaho ay mahirap sa una, ngunit sa aking pangalawa o ikatlong taon ay nasanay na ako. Gayundin, habang natututo ako sa trabaho, nagsimulang makilala ng aking mga nakatatanda ang aking mga kakayahan, at ngayon ay nasisiyahan ako sa aking trabaho.

Gayunpaman, sa tingin ko ay mahirap ang mga dayalekto. Dahil standard Japanese lang ang natutunan ko, ang Sanuki dialect na ginamit sa Kagawa Prefecture ay binigkas nang napakabilis na halos hindi ko maintindihan. Maaaring tumagal ng ilang oras upang masanay, ngunit kapag naubos mo na ito, huwag mag-alala.

Ang ikinagulat ko pagdating ko sa Japan ay ang pagiging magalang at higpit ng mga Hapones sa oras. Kung ako ay pabaya sa pagbati o dumating nang huli, ako ay mahigpit na pinagagalitan. Ngunit ipinakita nila sa akin kung ano ang gagawin at mabilis kong natutunan ito.

Kumpara sa Vietnam, mas malinis ang tanawin at hangin sa Japan, kaya gusto kong mag-motorbike tour sa mga araw na walang pasok. Nagpunta rin ako sa sikat na Naruto Strait kasama ang aking mga kaibigan, na isang masayang alaala. Ang aking kasalukuyang layunin ay makakuha ng isang malaking lisensya sa motorsiklo at sumakay sa isang Honda na motorsiklo.

Ang pangarap ko balang araw ay bumalik sa Vietnam para magtayo ng bahay at pakasalan ang kasintahang naghihintay sa akin doon. Sa layuning iyon, nais kong magtrabaho nang husto at kumita ng pera sa aking kasalukuyang kumpanya.

Noong una akong dumating sa Japan at nagsimulang magtrabaho, halos wala akong naiintindihan na Japanese. Kaya kapag tinuturuan ako, parang pinapagalitan ako kahit anong sabihin, at sobrang balisa.

Upang mabilis na matuto ng wikang Hapon, gagawa ako ng mga tala ng anumang salitang hindi ko maintindihan kapag nakikipag-usap sa mga Hapones, at pagkatapos ay hahanapin ang mga ito at pag-aralan ang mga ito pagdating ko sa bahay. Sa sandaling nakapagsalita na ako ng kaunti, naiintindihan ko kung ano ang sinasabi sa akin habang nagtatrabaho, na naging mas komportable ako kapag nagtatrabaho ako.

Ngayon ay mayroon na akong specific skills status 2, nakakuha ako ng driver's license at nakabili ng sarili kong sasakyan. Nagmamaneho din ako kapag walang pasok. Ang Japan ay maraming lugar na may magagandang tanawin, kaya mas gusto kong maglakbay doon sa hinaharap.

Hindi ako mahilig mag-aral, kaya nagsimula akong mag-aral ng Japanese sa pamamagitan ng panonood ng YouTube at pakikinig sa musika. Gumugol din ako ng maraming oras sa pakikipag-usap sa mga Hapon sa trabaho.

Kahit na magkamali ako o hindi naiintindihan ang sinasabi ko, patuloy akong nagsasalita, at kapag may nagsabi sa akin, "Maling Hapon iyon," sasabihin sa akin kung ano ang mali doon at pagkatapos. Sa paulit-ulit na paggawa nito, naging napakahusay ng aking Hapon.

Ngayon ay napakasaya ko na maaari akong sumangguni sa mga Hapones tungkol sa anumang bagay. Maaari kong ipahayag ang aking mga opinyon at magpasya kung ano ang gusto kong gawin, kaya masaya at kapakipakinabang ang aking trabaho. Ngayon gusto kong bumili ng bahay sa Japan at magmaneho ng kotse. Sa layuning iyon, gusto kong magtrabaho nang husto at pagbutihin ang aking mga kasanayan.

Ang pamilya ko ang pinakamahalaga sa akin.
Kasalukuyan akong may dalawang anak sa Vietnam. Ako ay nagsusumikap sa Japan upang palakihin ang aking mga anak nang walang anumang kahirapan.

Ang nakapagpasaya sa akin tungkol sa pagtatrabaho sa Japan ay ang paglabas ng inuman kasama ang aking mga nakatatanda at katrabaho sa aking mga araw na walang pasok. Ito ay napaka-relaxing at masaya.
Gustung-gusto ko rin ang pagkaing Hapon at lalo kong inaabangan ang pagpunta sa isang yakiniku restaurant.

Gustung-gusto din ng aking asawa ang tanawin at kultura ng Japan, kaya umaasa kaming mamuhay nang magkasama sa Japan bilang isang pamilya balang araw.
Upang makakuha ng permanenteng paninirahan, kakailanganin mo ring pagbutihin ang iyong mga kasanayan sa trabaho.

Sa layuning iyon, ako ay kasalukuyang nag-aaral upang maging isang Level 1 mounting technician.
Talagang gusto kong maging Specified Skilled Worker No. 2.